سازگاری الکترومغناطیسی (EMC) چیست؟
تمامی تجهیزات الکترونیکی، امواج الکترومغناطیسی از خود منتشر می‌کنند. آزمون‌های سازگاری الکترومغناطیسی (EMC)، توانایی عملکردی تجهیزات در میدانهای مغناطیسی خودشان را بررسی می‌کند. هم‌چنین این آزمون‌ها تصدیق می‌کند که تجهیز تحت تست اختلال قابل توجهی به تجهیزات اطراف خود وارد نکند. در واقع، سازگاری الکترومغناطیسی تاثیر متقابل تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی با محیط الکترومغناطیسی خودشان و تجهیزات دیگر را به آزمون و آزمایش می‌گذارد.
سازگاری الکترومغناطیس در دو بعد مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد:
مصونیت (EMS):
این آزمون‌ها عملکرد تجهیز را در معرض نویز الکترومغناطیسی و دیگر اختلالات بررسی می‌کند. هدف از این آزمون‌ها این است که از عملکرد مطلوب دستگاه هنگام استفاده در محیط عملیاتی خودش، اطمینان حاصل کنیم.
تداخلی (EMI):
این آزمون‌ها مقدار نویز الکترومغناطیسی تولیدی به وسیله دستگاه در شرایط عملیاتی عادی را اندازه‌گیری می‌کند. هدف از اجرای این آزمون‌ها این است که میدانهای منتشر شده از دستگاه از حدود مشخص شده پایین‌تر باشد. به علاوه این تست‌ها به ما این اطمینان را می‌دهد که تجهیز تحت آزمون تداخل آسیب زننده‌ای روی سایر دستگاه‌ها در محیط عملیاتی مورد انتظار ایجاد نمی‌کند.
چرا آزمون‌های سازگاری الکترومغناطیسی را اجرا می‌کنیم؟
سازگاری الکترومغناطیسی در جهت کمینه شدن احتمال تداخل میدانهای رسانشی و تابشی تولید شده به وسیله‌ی دستگاه تحت تست با دستگاه‌های الکترونیکی مجاور، به ما کمک می‌کند. بنابراین قبولی در آزمون‌های سازگاری الکترومغناطیسی به ما این نکته را گوشزد می‌کند که تجهیز تحت آزمون با اعمال اختلالات و نویز الکترومغناطیسی عملکرد مورد انتظار خود را حفظ می‌کند و میدانهای تولیدی دستگاه ما در حدود مطلوبی است. بنابراین آزمون‌های سازگاری الکترومغناطیسی تاثیرات متقابل تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی را شبیه‌سازی می‌کند و در شناسایی تداخل‌های مضر و مخرب به ما کمک می‌کند.
